Παρουσίαση/Προβολή

Εξετάζονται οι μορφές της μοντέρνας τέχνης και αρχιτεκτονικής από το τέλος του 19^ου έως τα μέσα του 20^ου αιώνα, παράλληλα με τη θεωρία  που αναπτύχθηκε τόσο σε αλληλεπίδραση με την τέχνη αυτής της περιόδου, όσο και μεταγενέστερα σε αναφορά με αυτήν.

Νεοκλασικισμός – Ρομαντισμός, Ρεαλισμός, Ιμπρεσιονισμός, Art Nouveau, Σχολή Μονάχου
Μέσα από τη συγκριτική μελέτη των σημαντικότερων έργων τέχνης και αρχιτεκτονικής του Ευρωπαϊκού και Ελλαδικού χώρου του 19ου αιώνα, και τη συσχέτισή τους με τη θεωρία,  εξετάζονται οι ρίζες της αισθητικής του μοντερνισμού σε σχέση με το κοινωνικό και πολιτικό τους πλαίσιο. Προσέγγιση στις πολιτιστικές και τεχνολογικές αλλαγές που εισάγουν τη Μοντέρνα αρχιτεκτονική (1850-1900). Πολεοδομική ανάπτυξη, τεχνολογική ανάπτυξη. Ουτοπικός σχεδιασμός.

Θεωρητική διερεύνηση των σχέσεων παράδοσης-νεωτερικότητας, έννοιας-μορφής, μορφής-λειτουργίας, διακόσμου-αφαίρεσης, φύσης-τεχνολογίας σε σύγκριση με παλαιότερες εποχές. Εξετάζεται το Μοντέρνο κίνημα ως έκφραση στην τέχνη και την αρχιτεκτονική μιας διαρκούς κριτικής θεώρησης της κοινωνίας:  Φουτουρισμός, Ντανταϊσμός, De Stijl, Bauhaus, Κονστρουκτιβισμός. Σουρεαλισμός.  Ρήξη με την παράδοση και την αναπαράσταση. Φαντασία, ορθολογισμός, ασυνείδητο και κοινωνία.
Οι ηθικές αρχές της νέας αρχιτεκτονικής και ο ρόλος του αρχιτέκτονα σε αυτό το πλαίσιο. Le  Cobusier, Vers une architecture.Διεθνές  στυλ: οι παγκόσμιες αρχές της νέας αρχιτεκτονικής, αναφορά στο έργο σε σχέση με τον λόγο ορισμένων από τους σημαντικότερους αντιπροσώπους της διεθνούς αρχιτεκτονικής σε αυτό το πλαίσιο. O ελλαδικός χώρος το πρώτο μισό του 20^ου αιώνα. Οι πρώτοι Έλληνες μοντερνιστές  και το αίτημα της ελληνικότητας της τέχνης και της αρχιτεκτονικής.

Το μάθημα αποτελεί βασικό υπόβαθρο για όλα τα συνθετικά μαθήματα του Τμήματος.